Życie Racheli dzieli się na dwie części. Na tę przed pociągiem i po pociągu. Bo to on właśnie wywiózł ją z rodzinnej Bratysławy do dalekiej Norwegii w ramach akcji Międzynarodowego Nansenowskiego Biura do spraw Uchodźców, ratującego żydowskie dzieci przed śmiercią, zanim jeszcze wybuchła II wojna światowa.

W tej opowieści jest miłość i wojna. Są układy polityczne wielkich mocarstw i los pojedynczego człowieka. Jest ból i nadzieja. W klimat książki wprowadza czytelnika okładka, zaprojektowana przez Izabelę Surdykowską-Jurek. Obraz świec zapalanych w kościele w intencji zmarłych to forma wstawiennictwa u Boga w ich imieniu. Wszak olej i wosk to dary ofiarne. A ich symbolem jest opowieść Bogdana Wołmińskiego, syna Heleny i Józefa pochodzących z Kresów o życiu ich rodzin, prowadzona chronologicznie od marca roku 1921 do czasów nam współczesnych.

Niejednej osobie wydawnictwo Mag kojarzy się z genialnymi książkami fantasy i science fiction (ja uwielbiam wspomniane wydawnictwo za Scotta Lyncha i Brenta Weeksa; choć warto zaznaczyć, iż znacznie więcej książek doskonałych autorów uzyskaliśmy od Maga), stąd szybko moją uwagę przykuła okładka "Rozłąki". Była po prostu… inna. Okazuje się, że książka (napisana przez Christophera Priesta 13 lat temu; znany u nas z "Łagodnej kobiety" i "Prestiżu"), która ukaże się 26 czerwca, reprezentuje serię Uczta Wyobraźni i… choćby za to powinno się ją przeczytać. To bowiem gwarancja, na której warto się oprzeć.

Koncepcja plastyczna okładki to idealne odzwierciedlenie postaci Marie Jalowicz Simon. Jej lekko uśmiechnięta twarz wyraża nie tylko wiarę w sens życia, ale i siłę przetrwania. W tle, autor okładki, Mariusz Banachowicz, umieścił widok na słynny Oberbaumbrücke w Berlinie. I tu kolejny symbol. Most jako znak przekroczenia nieprzebytych przeszkód, znak połączenia tego, co rozłączone w czasie i przestrzeni.

Miłość i rozstanie. Samotność i potrzeba bliskości z drugim człowiekiem. To tylko czubek góry lodowej tej powieści. Pod poziomem wody kryją się najintymniejsze ludzkie emocje.

Lepki zapach krwi, przeszywający strach i smród korupcji. Nienawiść, bezlitosność, samotność. To niezwykle mocne filary, na których opiera się fabuła tej książki. Powieść jest głosem sumienia, ale czy tylko pisarki, czy też Belgii? Warto przypomnieć sobie kilka informacji historycznych…

Nie sposób przejść obojętnie wobec imponującej publikacji Goldhagena, którą otrzymujemy w polskim przekładzie dzięki wydawnictwu Znak. Cała historia pełna jest straszliwych epizodów lub okresów - brutalności, wojen i mordów, ale okrucieństwo dwudziestego wieku jawi się na tej szerokiej panoramie dziejów w sposób szczególny. Dwie wojny światowe, planowe eksterminacje, straszliwe pokłosie nazizmu i komunizmu, a i później - lokalne konflikty i prześladowania, które ciągnęły się znacząc kolejne kartki w kalendarzu przelewaną krwią niewinnych, stanowią o ponurym wizerunku dwudziestego wieku.

W czasach, kiedy dziennikarstwo i sztuka wywiadu w dużej mierze się dezawuują, warto przypomnieć sobie postać legendarnej włoskiej reporterki – zmarłej w 2006 roku Oriany Fallaci. "Wywiad z historią" przenosi nas w rzeczywistość lat siedemdziesiątych. Wojna w Wietnamie, konflikt izraelsko – palestyński, terroryzm międzynarodowy, Indie Indiry Gandhi, chaos w Etiopii. Wielka dziennikarka i jej spotkania z ważnymi postaciami tamtej dekady, mającymi wpływ na losy milionów ludzi, decydującymi o wojnie i pokoju, przynoszą smakowite, pełne dramatyzmu i spięć konfrontacje osobowości i postaw. Bezkompromisowa Fallaci nie dość, że nie boi się wypowiadać własnego zdania i zadawać rozmówcom niewygodnych pytań, to jeszcze dla uzyskania pełniejszego obrazu sięga często po przedstawicieli dwóch stron konfliktu.